Modele anatomiczne odgrywają kluczową rolę w edukacji klinicznej, dając możliwość doktorom, uczniom nauki o zdrowiu oraz pacjentom lepiej pojąć strukturę i działanie ludzkiego organizmu. Są one używane w wielu dziedzinach, takich jak anatomia, patologia i diagnostyka schorzeń. Modele te mogą być zbudowane z rozmaitych substancji, takich jak plastik, elastomer, żywica lub inne polimery, a ich funkcją jest jak najdokładniejsze zrekonstruowanie naturalnej struktury organizmu ludzkiego. Dzięki nim można poznać, jak ewoluują schorzenia, jakie mają następstwa dla ustroju oraz jakie zasady czynnościowe i zaburzeniowe za nimi stoją. Modele anatomiczne są bardzo ważnym instrumentem w kształceniu i informowaniu leczonych. Pozwalają medykom lepiej wyjaśniać pacjentom naturę ich problemów zdrowotnych, wspierając im w pojęciu rozpoznawania chorób oraz sugerowanych terapii. W przypadku trwałych dolegliwości, takich jak diabetes czy schorzenia endokrynologiczne, modele anatomiczne dają możliwość przedstawić zakres degeneracji struktur wewnętrznych oraz następstwa zaniedbanych schorzeń. Ponadto, modele te pomagają uczniom w lepszym opanowywaniu wiedzy teoretycznej poprzez doświadczalne przyswojenie struktury organizmu i patofizjologii ciała. Modele anatomiczne cukrzycy Cukrzyca jest chroniczną schorzeniem przemiany materii, która jest skutkiem z dysfunkcji sekrecji substancji regulującej glukozę lub nieprawidłowej odpowiedzi ustroju na ten czynnik regulujący. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej wizualizują trzustkę, jako że jest ona podstawowym organem pełniącym funkcję regulację zawartości cukru we układzie krążenia. W modelach tych można zobaczyć budowę takie jak wyspy Langerhansa, czyli skupiska komórek β, produkujących substancję obniżającą cukier. W przypadku cukrzycy typu 1 modele mogą przedstawiać degenerację lub utratę komórek β, które powodują niedoboru substancji regulującej cukier. Z kolei w cukrzycy typu 2 modele mogą ilustrować zmniejszoną wrażliwość na insulinę, a także nadmierne obciążenie trzustki, prowadzące do jej stopniowej osłabienia funkcji.
Niektóre modele cukrzycy przedstawiają również następstwa schorzenia dla innych narządów, takich jak narząd krążenia, nerki, struktury okulistyczne czy naczynia krwionośne. Ilustrują, jak przewlekła podwyższony poziom cukru prowadzi do uszkodzenia małych naczyń i makroangiopatii, które są powodem powikłań cukrzycowych, takich jak retinopatia, choroby nerek czy neuropatia cukrzycowa. Tworzone są również modele przedstawiające zmiany martwicze kończyn, która jest jednym z niebezpiecznych następstw tej dolegliwości. Dzięki tym modelom diagności mogą lepiej tłumaczyć pacjentom, dlaczego prawidłowa monitorowanie glukozy i codzienne nawyki mają istotne wpływ w profilaktyce problemów zdrowotnych. Modele anatomiczne cukrzycy są stosowane nie tylko w szkoleniach medycznych, ale również w akcjach edukacyjnych skierowanych na rozszerzenie informacji na temat tej choroby. Dzięki nim można przedstawić, jakie procesy mają miejsce w ustroju w wyniku przewlekłej zaburzeń poziomu cukru i jakie środki zapobiegawcze mogą mieć wpływ w zmniejszeniu prawdopodobieństwa pojawienia się powikłań. Modele anatomiczne tarczycy Gruczoł tarczowy to gruczoł zajmujący się produkcję substancji regulacyjnych kontrolujących metabolizm, takich jak hormon T4 i trójjodotyronina (T3). Dysfunkcje funkcji tarczycy mogą powodować wielu chorób, takich jak nadczynność tarczycy, zbyt mała aktywność tarczycy, przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy czy choroba Gravesa-Basedowa. Modele anatomiczne tarczycy przedstawiają budowę tego narządu, w tym jego części boczne, połączenie płatów, a także ukrwienie i sieć nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również wizualizować zmiany chorobowe, takie jak rozrost gruczołu tarczowego w wyniku wola, ogniska patologiczne czy procesy nowotworowe. W przypadku niedoczynności tarczycy modele mogą uwidaczniać zmniejszenie objętości narządu i zmniejszoną aktywność jego struktur, podczas gdy w hipertyreozie mogą obrazować przerost tkanek oraz rozbudowaną sieć naczyń krwionośnych. Modele te mogą także objaśniać wpływ autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak choroba Hashimoto, w której układ odpornościowy niszczy komórki tarczycy, skutkując ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są niezwykle użyteczne w diagnostyce i informowaniu osób leczonych, ponieważ pozwalają lepiej pojąć mechanizmy powstawania różnych schorzeń tarczycy oraz ich skutki dla zdrowia. W praktyce klinicznej lekarze endokrynolodzy często stosują takie modele do wyjaśniania osobom z zaburzeniami tarczycy, jak pracuje ten organ, jakie są symptomy zaburzeń tarczycy oraz jakie sposoby terapii mogą być stosowane.
